مادرانشان هنوز هم با گذشت سالها منتظر برگشتنشان هستند، مادری که با شنیدن زنگ تلفن یا صدای در امیدوار می شود که شاید او باشد اما...آنان که می توانستند همچون برخیها دست روی دست بگذارند و برای خود نامی در ایران بزرگ دست و پا کنند به گمنامی راضی شدند، اگر امروز می ماندند شاید خلبان، دکتر یا رئیس جمهور می شدند اما آنها پای ماندن نداشتند چراکه وطن در خطر بود.