به گزارش صبح الوند، حسین قدیانی طی یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت: گزارش موسوم به 100 روزه را که دیدم، بی‌اختیار دلم برای تمام دولت‌های قبل، برای آن همه گفت‌وگوی اغلب جذاب با رؤسای جمهوري قبل تنگ شد. عاقبت، ما نظام مقدس جمهوری اسلامی را یکی هم با آزادی بیان می‌شناسیم و اینکه نویسنده یکلاقبایی چون من، خطاب به رئیس محترم و مقتدر قوه قضائیه، به تندی قلم بزند و خیلی هم اتفاق خاصی رخ ندهد. فی‌الحال بیم از آن است که قلم و قلمزن و خبر و خبرنگار را جمله با هم ببرند قرنطینه، سوپر امنیتی کنند فضا را! والله نه سوال را از گیت بازرسی رد می‌کنند، نه عقاید سوال‌کننده را. بازرسی بدنی شنیده بودیم اما آنچه در گزارش 100 روزه دیدیم، واقعا بکر بود و بی‌مثال! آن جمهوری اسلامی که ما می‌شناسیم، خبرنگار، هیچ شأنی کم از رئیس رؤسا ندارد؛ نه فقط بله قربانگو نیست، بلکه ضبط صوت هم نیست. آدم است برای خود! گزارش 100 روزه رئیس‌جمهور را که دیدم، بی‌اختیار دلم سوخت برای مقام و منزلت جامعه خبری. مع‌الاسف، من فقط یک بار در جمهوری اسلامی - البته دولتش، نه همه‌اش!- از جولان فضای امنیتی به تنگ آمدم و احساس خفگی کردم؛ آن هم ابتدا تا انتهای گزارش 100روزه بود. واقعا چه خبر است؟! چه اتفاقی افتاده؟! مگر ما همان جماعتی نبودیم که از بالکن حسینیه جماران بالا می‌رفتیم و روی پای امام می‌نشستیم؟! مگر ما همان جماعتی نبودیم که از رهبر عزیز انقلاب سوال می‌پرسیدیم و ایشان هم در برگه‌ای کوچک، تک‌تک سوالات ما را می‌نوشتند و به ما جواب می‌دادند و ایضا جرأت نقد؟! حال چه شده که حتی شهیدی‌فر دوست داشتنی مستقل از خود صدا و سیما، نه که نمی‌تواند از رئیس‌جمهور، فقط و فقط یک سوال مستقل و درست و حسابی بپرسد، بلکه باید مدام سر تکان دهد، کاش به نشانه احترام، می‌ترسم به نشانه تعظیم! چشم! حق با شماست! شما چقدر گلی! شما چقدر خوبی! اینجا هوا چقدر مطبوع است! یک امضا به ما می‌دهی جناب پرزیدنت؟!