ابوالحسن موسی علیه‌السّلام فقیه‌ترین و سخی‌ترین و با شخصیّت‌ترین اهل زمان خود بود.

شیخ طبرسی می‌نویسد: کان علیه‌السّلام أحفظ النّاس لکتاب الله... و کان النّاس بالمدینه یسمّونه زین المجتهدین.

آن حضرت حافظ‌ترین مردم نسبت به کتاب خدا بود... و مردم مدینه او را زینت کوشندگان در عبادت خدا می‌نامیدند.

ابن ابی الحدید درباره آن حضرت چنین می‌نویسد: جمع من الفقه و الدّین و النّسک و الحلم و الصّبر.

فقاهت، دیانت، عبادت و بردباری و شکیبائی، همه در آن حضرت جمع بود.

یعقوبی، مورّخ شهیر، درباره وی می‌نویسد: و کان موسی بن جعفر من أشدّ النّاس عباده.

موسی بن جعفر - علیه السّلام - عابدترین مردم زمان خود بوده است.

در شذرات‌الذّهب آمده است: کان صالحا عابدا جوادا حلیما کبیر القدر.

آن حضرت از صالحان، عابدان، سخاوتمندان و بردباران بود و شخصیتی بس بزرگ داشت. همانجا از قول ابوحاتم نقل می‌کند که گفت: ثقه امام من ائمّه المسلمین؛ آن حضرت مورد وثوق و امامی از ائمه مسلمین است.

یافعی می‌گوید: کان صالحا عبادا جوادا حلیما و کان سخیّا.

یحیی بن حسن بن جعفر، نسب شناس مشهور، درباره آن حضرت نوشته است: کان موسی بن جعفر یدعی العبد الصّالح من عبادته و اجتهاده.

موسی بن جعفر علیهماالسّلام به علت عبادت و اجتهادش، عبد صالح خوانده می‌شد.

این جملات، نمونه‌هایی است از آنچه مورّخان و محدّثان شیعه و سنّی، آن حضرت را با آن توصیف کرده‌اند.

استاد عطاردی جملات زیادی از این قبیل را در کتاب گرانبهای خود مُسند الامام الکاظم فراهم آورده است.