شب قدر؛ شب برکت، رحمت و مغفرت الهی است، شبی که در لحظه ‌لحظه‌اش خدا جاری است و هر دقیقه‌اش، سرمایه‌ای است که باید چون جان؛ پاس داشت و آن را به راحتی از کف نداد.
امشب شب بیست و یکم ماه رمضان مصادف است با شهادت حضرت علی(ع).
به خاطر عظمت علی(ع) و مقام والای این شخصیت است که در بهترین ساعات سال از دنیا رفته است و به تعبیری در بهترین و بافضیلت‌ترین ساعات و لحظات و مبارک‌ترین اوقات به لقای پروردگار رسیده است؛ همانطور که ولادت او در بهترین ساعات و بهترین مکان صورت گرفته، عروج او هم می‌بایست در بهترین ساعات و اوقات باشد که به عظمت علی(ع) پی ببرند و با توسل به او به درک واقعی این شب نایل شوند.
حضرت اميرالمومنين علی(ع) فرزند ابوطالب شيخ بنی‌هاشم، عموی پيغمبر اکرم(ص) بود که پيغمبر اکرم(ص) او را سرپرستي نموده و در خانه خود جاي داده و بزرگ كرده بود و پس از بعثت نيز تا زنده بود از آن حضرت حمايت كرد و شر كفار عرب و خاصه قريش را از وي دفع نمود.
علي(ع) بنا به نقل مشهور 10 سال پيش از بعثت متولد شد و پس از 6 سال بر اثر قحطي كه در مكه و حوالي آن روي داد بنا به درخواست پيغمبر اكرم(ص) از خانه پدر به خانه پسرعموي خود پيغمبر اكرم(ص) منتقل شد و تحت سرپرستی و پرورش مستقيم آن حضرت درآمد.
پس از چند سال كه پيغمبر اكرم(ص) به موهبت نبوت نايل شد و براي نخستين بار در غار حرا وحي آسماني به وي رسيد وقتي كه از غار رهسپار شهر و خانه خود شد و ماجرا را فرمود؛ علي(ع) به آن حضرت ايمان آورد و باز در مجلسي كه پيغمبر اكرم(ص) خويشاوندان نزديك خود را جمع كرده و به دين خدا دعوت نمود؛ فرمود: نخستين كسي از شما كه دعوت مرا بپذيرد خليفه و وصي و وزير من خواهد بود. تنها كسي كه از جاي خود بلند شد و ايمان آورد؛ علي(ع) بود و پيغمبر اكرم(ص) ايمان او را پذيرفت. از اين روي علي(ع) نخستين كسي است كه به اسلام ايمان آورد و نخستين كسي است كه هرگز غير خداي يگانه را نپرستيد.
آن‌حضرت در خلافت خود كه 4 سال و 9 ماه طول كشيد، سيرت پيغمبر اكرم(ص) را داشت و به خلافت خود صورت نهضت و انقلاب داده و به اصلاحات پرداخت. البته اين اصلاحات به ضرر برخي از سودجويان تمام مي‌شد و از اين روي، عده‌اي از صحابه كه پيشاپيش آنها عايشه و طلحه و زبیر و معاويه بودند؛ خون خليفه سوم را دستاويز قرار داده و سر به مخالفت برداشته و بناي شورش و آشوبگري گذاشتند.
آن‌حضرت براي خوابانيدن فتنه، جنگي با عايشه و طلحه و زبیر در نزديكي بصره كه به جنگ "جمل" معروف است و جنگي ديگر با معاويه در مرز عراق و شام كه به جنگ "صفين" معروف است و يكسال و نيم ادامه يافت و جنگي با خوارج در نهروان كه به جنگ "نهروان" معروف است؛ انجام داده و به اين ترتيب بيشتر مساعي آن حضرت در ايام خلافت خود صرف رفع اختلافات داخلي شد و پس از مدتي صبح روز 19 ماه رمضان سال 40 هجري در مسجد كوفه سر نماز به دست يكي از خوارج ضربتي خورده و در شب 21 ماه شهيد شدند.
اميرالمومنين علی(ع) به شهادت تاريخ و اعتراف دوست و دشمن در كمالات انساني، نقيصه‌اي نداشته و در فضايل اسلامي، نمونه كاملي از تربيت پيغمبر اكرم(ص) بود. بحث‌هايي كه در اطراف شخصيت او شده و كتاب‌هايي كه در اين باره شيعه و سني و ساير مطلعان و كنجكاوان نوشته‌اند درباره هيچ يك از شخصيت‌هاي تاريخ، اتفاق نيفتاده است.
حضرت علی(ع) با همه وجود و خالصانه از حريم دين خدا حمايت كرد. لحظه‌اي در آسايش نبود به‌خصوص در ايام پر مخاطره حكومت عدل‌گسترش كه نظير آن وجود نداشته است.